Karanlık

   Üniversiteye başladığımdan beri bir türlü uyku düzenim olmadı ama bu ara iyice sapıttı. Saat 3'ten sonra tamamen açılıyorum.. Annemlerin dırdır etmeyeceğini bilsem arabayı alıp gezesim var gün ağarana kadar.. Bu ara sınavım olmadığı için aslında moralim iyi,mutluyum da.. Ama yine de fark ediyorum ki melankoli benim derinime işlemiş. Belirgin bir şekilde karakterimin bir parçası olmuş. Efkarlanmam için bi derdim olmasına hiç ama hiç gerek yok..
  Şuan perdeyi tülü açtım bilgisayar ışığında bi yandan müzik dinleyip bir yandan dışarıya bakıyorum. Ağaçların arkasında bir apartman var ama herkes uyuyodur zaten düşüncesiyle rahatım.. Yoldan biri geçerse görebilir belki ama zıplaması filan lazım.

 

  Hayatta durmadan bişeyleri erteliyorum bunu fark ediyorum bu ara her yalnız kaldığım an. Hep arkadaşlarımın hayatını dinleyip yorum yapıyorum. Onların başarılarıyla mutlu da oluyorum. Eve gelince öyle bir psikolojide oluyorum ki sanırsın marsa gittim de geldim. Aslında benim adam akıllı yaptığım bir şey yok. Bir zevk alarak yaptığım fotoğraf çekmek vardı onu da yapmıyorum artık. Makina öyle duruyo çekmecede. Neden böyleyim onu da bilmiyorum. Değişebilir miyim? Bilmiyorum.. Değişsem nasıl bişi olurum onu da bilmiyorum..