'Bencillik' kelimesine takmış durumdayım.. Kendimi anlatmaya çalıştıkça saçmalayıp anlatamamaktan yoruldum. Ve anlatamadıkça sanki dünyanın en bencil yaratığıymışım damgası yemekten de bıktım. Düşündükçe üzülüyorum ama üzüldüğümü gösteremiyorum.. En yakınım dediğim insanla aramız soğuyo da soğuyo.. Denildiği gibi bencilin tekiysem empati kuramıyosam neden bunun üstüne bu kadar kafa yoruyorum,öyle olsa şuan kıçımda pirelerin uçuşması gerekmiyo muydu?
Sanırım ömür boyu derdini anlatamayan biri olarak kalıcam böyle durumlarda..Hayır diyemedikçe yıllar içinde öyle bir arkadaşlığa dönüyo ki olay,yani dönmüş ki,sırf tek taraf versin hep ona göre yapılsın planlar,diğer taraf bişeye hayır diyebildiğinde de dünyanın en bencil insanı olsun.. Bok.
ne kadar kendini anlatmaya çalışırsan çalış, karşındakiler anlamak istedikleri kadar anlarlar seni.yani kendine çok yüklenme:)
YanıtlaSilBence sen derdini anlatmak yanında bir de karşındakileri kendince şekillendirmeye çalışıyorsun. illy nin dediği gibi sen ne kadar anlatmaya çalışsan da karşındaki seni ne kadar anlamak isterse o kadar anlar. Boşver kendini anlatmaya çalışma. Sadece aklındakini söyle ve geç. Bak o zaman kafan daha denk olacak.
YanıtlaSil