Kendi içimde bir dinginlik var..Uygun kelime sanırım 'dinginlik'. Mücadeleci bir karakter yok içimde.Başarısızlığımla yüzleştiğimde tek yapabildiğim ağlaya ağlaya yürümek. Sessizce,hiç hıçkırmadan,içimden kendime söve söve sessizce ağlayarak yürümek herkesin içinde.Kimsenin olmadığı sokakları seçmeye çalışarak yürümek.. Artık aynı sonucu ala ala, öyle kazındı ki ruhuma başarısızlığım. ''Sen gerizekalının tekisin,başarabildiğin ne var?'' Bunu kendime tekrarlamaktan bıktım.. Her seferinde sanki daha da dibe batıyorum. Daha da soğuyorum her şeyden.. Daha da umudumu kaybediyorum gelecek adına. İçimde fırtınalar kopsa keşke.Hırslansam,sinirlensem birilerine. Ama bunların hiç biri yok içimde..
Neden cesaretim yok başka şeylere? Neden diyemiyorum ''Tamam bu kadarı yetti..Bırakıyorum,canınız cehenneme..'' diye..Benim hayatım değil mi bu? Neden hiçbir şeye cesaretim yok benim..Bu durum hayatımın içine ediyorsa neden bunu sürdürmek zorundayım ben? Çözüm arıyorum..Çözüm bulamıyorum. Bırakıyorum dediğimde ne yapıcam onu da bilmiyorum. Şuan bir anda cesaretlenmek istiyorum her şeyi bitirebilmek için.Geridekiler ne düşünür,üzülür mü demeden..Annem ne hale gelir hiç düşünmeden..Yok olup gidebilmek istiyorum şuan tümüyle,hiç var olmamış gibi..Geride bir geçmiş bırakmadan,yaşanmışlıklar bırakmadan.Şuan en çok istediğim şey bu..Ama o kadar gerizekalıyım ki bunu da yapamıyorum..
insanın içindeki karanlıkla savaşması kadar zor bir durum yoktur.. pek çok sefer galip gelir insan karşısında ama işte böyle durumlarda başkalarından gerekirse dostlarından ışık ödünç almalısın.. buradan yolluyorum bir ışık süzmesi dinginlik ve huzur ile umarım galip çıkarsın
YanıtlaSil