Düzen

   Bazen bazı şeyler öylesine bi düzen içinde devam ediyo ki,sen kendini herşeyin dışında buluveriyosun.. Noluyo ya diyene kadar zaten akıp gitmiş oluyo herşey..Öyle dışarıdan bakıveriyosun herşeye. Senin gördüklerini başkaları görmüyo, onun gördüklerini de sen görmüyosun. Böyle bi düzenin içine sokmuşlar bizi. Öyle sürüp gidiyo sanki hayat.. Herşeye geç kalmış gibi hissediyosun kendini bi anda. Sanki zamanın gerisinde kalmışsın gibi. Herşey çoktan tükenmiş gibi. Yaşaman gerekenler çoktan geçmiş gitmiş gibi.. Ben şimdi ne yaşamalıyım der gibi kalıyosun ortada..
   Hep bi bahanesi var insanın hayatta yapamadıkları için.. Şu olsun bu bitsin diye. Ama bu hep böyle. Bitmesi gerekenler bitse de aynı durum. Beklentilerini de hep aşağıda tutmalısın ki mutsuz olma. Bu hayatın kuralı bu. Az şey bekle ki mutlu olasın,yoksa hayal kırıklığına uğrarsın. Çok şey beklediğinde hem hayal kırıklığı yaşarsın hem de millet bi tarafıyla güler sana hayalperest olduğun için.
   Çoğu şey için çok geç.. Geç kalmak yani çoğu şeye.. Öyle hissetmek..Çoğu şey de zaten imkansız. Ne kendi cesaretin var,ne de cesaret verecek her hangi bir durum..Pek çok şey için geç.. Baya baya geç hem de.. Öyle pişmanlıklar var ki insanın içinde bazen, o içimdeki hissi sanki koparıp atabilse rahatlayabilicek.. o zaman kurtulucak,hafiflicek..
   Öyle işte..