Huzur..

  Uzun zaman sonra bugün gerçekten bir iç huzur yaşıyorum. Eskiden düşündüğüm tonlarca şey şuan o kadar yanlış geliyor ki.. Sınavlar,suçluluk psikolojisi,çevre baskısı beni yemiş bitirmiş..

  Fark ettim ki aslında ben seviyorum ya.. Evet mezun olamıyorum,belki olamayacağım da ama ben yaşamayı seviyorum.. Ben birşeyleri bitirmek istemiyorum ki. Ve ben aslında çok şey de beklemiyorum hayattan. Bunu da fark ettim. Zaten çok şey bekleyen kim elde etmiş ki hepsini..

  Gerçekten çevremdeki güzellikleri hep görebilmek istiyorum. Başıma ne gelirse gelsin,deliler gibi bunalsam da çevremi görebilmek istiyorum ben. Minik bir kedi yada köpek yavrusu gördüğümde arabayı kenara çekip onu sevebilmek istiyorum. Bir duvarda süleymancık gördüğümde onu izlemek istiyorum. Yağmur yağdığında kaçıp saklanmak yerine her bir damlasını hissetmek istiyorum. Ne yazık ki inancım çok önceden sıfırlandı ama başımı gökyüzüne dikip dua etmesem bile yaşamın güzelliğini düşünerek gözlerimi kapamak istiyorum.Uyuyamadığımda ağlayarak değil şaşkın dedeye bakarak sabahı etmek istiyorum.Bunları bana başka biri deseydi belki içimden 'Öf pembe gözlüklü biri daha!' derdim önceden ama şuan gerçekten istiyorum bunları.

  Ve gerçekten, insanları dış görünüşüne bakmadan dinleyebilmek anlayabilmek istiyorum. Bacakları olmayan birinden gözlerimi kaçırarak değil ben,sen yada bir başkası gibi garipsemeden iyi günler dileyerek geçmek istiyorum yanından. (Ankara'da gözümün önünde bir adamın böyle bir adama muamelesine şahit oldum daha dün)

 
  Bir de o boktan psikolojiden çıktığım için artık geleceğime de gayet olumlu bakabiliyorum. Oldum olası arabalara bakıp hayal kurarım ilerde şunu alıcam bunu alıcam diye. Ama gerçekten iç huzur herşeyden önemli ve alacağım parayı sallamadan az bir maaşla gönüllü gibi yapmak istiyorum mesleğimi. Alacağım arabayı da ikinci el hatta baya bi eski alıveririm ölmem ya. Düşük bir maliyetle belki büyük bir barınak bile açabilirim 5-10 sene sonra kim bilir..

  Bazen öyle kendimi başkalarının düşüncelerine takıyorum ki,sadece onların düşüncelerine adapte olmuşum ki bu hayatın benim olduğunu unutmuşum gitmiş. Kendi fikirlerim yok olmuş gitmiş. Git gide kendi kendimi çekmişim karanlık düşüncelere. Bu sabah uyandım,bayadır başucumda çekmecemde duran ilaç kutularına bakınca acıdım kendime,onlara bakıp ne salak düşüncelere kapılmışım. Ne uğruna? Mezun olamıyorum diye mi?

  Ve fark ettim ki öyle çok kendimi inandırmışım ki benden bir bok olmaz fikrine..Evet belki insanların ''Oo! Bilmem kimlerin kızı şöyle olmuş,şunu yapmışım biliyor musun?'' şeklinde övdükleri türden bir bok hiç bir zaman olamayacağım ama en azından olmak istediğim gibi olmak istiyorum ve olmamama hiç bir neden yok.. İşte böyle...