Zorunda mıyım?

 Öyle anlar var ki, sanki hep hayatın dışındaymışsın gibi.. Birşeylerden hep eksik kalıyormuşsun gibi. Sanki hayat çevrende akıp giderken,dönerken sen mal gibi olduğun yerde kalıyormuşsun gibi,belki daha da gerileyerek.. Herkes ilerleme peşindeyken sen bir türlü ne yapacağını,ne yönde yol alman gerektiğini bilemeden aynı yerde dikilip duruyorsun.. Çevrendekileri gördükçe 'ben ne yapıyorum ya!' oluyorsun. 'düzelmelisin,çeki düzen vermelisin' oluyorsun.

 Şuan nereden aklıma geldiyse çocukken annemlerle bir yere giderken arabayı telaşla durdurduğum bi an aklıma geldi,nereye gittiğimizi bile hatırlamıyorum ya da orası ne yoluydu. Yola yakın bi uzaklıkta tren yolu görmüştüm,tren yolunun ortasına uzanıp fotoğraf çekeceğim diye durdurmuştum arabayı. Sonra baya bi koştuğumu hatırlıyorum,'yakın sandığım raylara bak,bi gelemediler' diyip yorulup tarlada yürümeye başlamıştım sonra. Sonunda varınca uzanıp fotoğrafı çekerken yaşadığım sevinç o kadar büyüktü ki sanki yıllarca hayalini kurduğum birşey yapmışım gibi. Şuan neyi başarsam,neyin üstesinden gelsem o derece içten bir şekilde sevinç yaşarım bilmiyorum.. Tüm duyguların en içteni çocuklukta kaldı denir ya hep,belki de doğru..

 Bugün 8-8,5 saatlik bir yolculuk yaptım. Normalde otobüs yolculuklarını sevmem,herkes fosur fosur uyurken ben asla uyuyamadığım için genellikle gözümden uyku aksa bile gözüm hep tepedeki o dijital saatte olur,az kaldı diye diye. Ama bazen bu süre insana terapi etkisi de yaratabiliyor,kimsenin sizi ellemediği 8 koca saat. Bugün de öyle bir yolculuk oldu gibi.. Sanırım bazı durumların içinden çıkamadıkça daha da batıyorum. Battıkça daha da batıyorum. Kendi içimde yani.. Kimseye anlatamadan.. Dışarıdan çabalıyormuş imajı vericem diye kendimi zorlamaktan gitgide daha da bunalıyorum,tükeniyorum. Bazen öyle bir noktaya geliyorum ki, 'Ben hayatı sevmek zorunda mıyım ? Herkes hayatı sevmek zorunda mı sanki? ' oluyorum..

 Bugün bunları düşünürken o kadar komiğime gitti ki, yani yapabilmekle yapamamak arasında bir çizgi var.. Günlerdir Toksikoloji çalışıp neyden hangi dozda alsam ne olur bilerek bunları düşünmek,ama işte hep o çizginin gerisinde durmak. Sadece bu konuda değil, hayatla ilgili olumlu  kararlarda da böyle bir çizgi var aslında,bu çizgide de bi şekilde geride durmayı başarıyorum,sonuç olarak elde var sıfır:)

 Ne negatif ne pozitif..