Anladım ki aileyi ne kadar seversek sevelim olmuyor.. Bir yerden sonra olmuyor. Kaç yaşına gelirsek gelelim onların yanında olduğun müddetçe yine onların dediğine uymalısın. Zaten uymayınca da suçluluk duyuyorum. 'Umurumda değil dedikleriniz ya! Ben gidiyorum sınav mınav s.kimde değil!' denmiyor yani doğal olarak. Bu sebepten şu son günlerde odamdaki masamla süper bir ikili olduk. Çeşitli oturuş şekilleri geliştirdim,tek bacak üstte,çift bacak üstte,dizler dayalı vs vs. Gayet iyi anlaşıyoruz yani. Masamın çekmecesi çeşitli karalamalarla doldu,abuk subuk resimler,abuk subuk denemeler. Ayak sesi mi duydum? Hoop çekmeceye.. Böyle garip günler geçirmekteyim yani. Geçirilmiş en sıkıcı yaz tatili yarışması olsa yüzde bin beş yüz ben kazanırım şu halimle.
Sonuç olarak fark ettim ki ailenin yanında ders çalışmaya çalışmak korkunç. Kafam attı geç geleceğim yok. Yürümeye çıksam bile daha çıkarken, çok oyalanma da gel ders çalış şeklinde bir uyarı.. Zor yani.. Aile yanına geldin mi olmamalı sınav mınav.. Bir de bugünlerimde aralıksız dinlediğim şarkı saolsun,beni iyi mi ediyor kötü mü bilemedim hala. Ama bana göre hem dinlendirici hem depresif öyle ortaya karışık bir şarkı. Paylaşmadan edemeyeceğim;
Dinlenesi.. Bir de dün gece uyumaya çalışırken dondurduğum hesabımı bir açayım dedim. Açtım,ona buna bakıyorum ne yapmışlar diye. 'İlk erkek arkadaş' olan kişi nişanlanmış filan. Üzüldüm mü hayır. Sevindim mi ona da hayır. Hiç bir şey hissetmedim aslında. Sadece, o bile evleniyorsa vay anasını dedim bir an,o kadar. Daha bir şey demedim..
Bir de,kendimce bir karar aldım. Sanırım hep uyduğum erteleme politikama bağlı olarak bu kararı aldım :) Şuan hiç birini veremesem de bu derslerin,diğer dönem son günlere bırakmadan adam gibi zamanında başlayacağım.. Bir de, okula mutlaka uğrayacağım,50 kere gittiğim dersler de olsa gideceğim. Şuan gayet inandım bu karara ama eylül gelince ne olur bilemedim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder